Rijdend op de Afsluitdijk
hoor ik iets trillen tussen hemel en basalt.

‘Hier ligt hij nu,
hier ligt hij later,
totdat de aarde valt.’

Zo dichtte ooit een dichter.

Ooit…

Gedachten dwalen af naar later.
Een beeld spiegelt zich in het water
Ik zie het Nederland van nooit.

Daar is zij! Daar, die vrouw!
Ik zie haar, maar zij ziet mij niet.
Ik zwaai, verdwijn weer in het niet.
Zij is mijn lief, van wie ik hou.

Nog één keer heb ik toen gebeden
om iets dat stil mag blijven staan.
Niet langer liefde in het voorbijgaan,
Vasalis’ wonderlijk gespleten heden.

Ik zeg het nu met al mijn zinnen,
mijn ziel, mijn zwakte, brood en wijn.
Al moet het priesterliefde zijn,
Ik zal haar tot mijn dood beminnen.