Ids Willemsma, gistermiddag bij de opening van zijn tentoonstelling in OBE en Tresoar 
Bert Looper aan het woord
Terug naar de essentie der dingen. Dat was in de kern modernistisch erfgoed dat zich bij Ids Willemsma haast geruisloos liet verbinden met een begrip als identiteit. De Friese identiteit, zoals wel eens herkend in zijn werk, is verweven geraakt met een anachronistisch proces van vertraging. Het werd ontdekt in iets dat ogenschijnlijk nieuw was, maar dat elders al op het punt stond te verdwijnen.
De mythe van Ids Willemsma is verweven geraakt met de mythe van de laat-moderne kunst die in Friesland zijn laatste weerstand vond in de mestvorken van het boerenvolk, maar ook behoedzaam geconserveerd werd toen de houdbaarheidsdatum al enige tijd verstreken leek. Daarmee is niet gezegd dat dit oeuvre, dat vijf decennia bestrijkt, inmiddels kan worden bijgezet in het mausoleum van de tijd. Het werk van Ids ontwikkelt zich tot op de dag van vandaag. (…)
Niet alleen in zijn strakke en sobere kunst, maar paradoxaal genoeg ook in zijn flamboyante persoonlijkheid, komt bij Ids het ideaalbeeld naar voren van een typisch Friese kunstenaar, eenbeeld dat telkens weer bevestigd werd in de publiciteit. Zijn imago leek al tijdens zijn leven tot mythische proporties uit te groeien. De Friese media waren altijd verzot op hem… en Idsspeelde dat spel bewust of onbewust mee door gewoon zichzelf te blijven. Op klompen, dat wel. Ooit liep ik samen met hem op de Kurfürstendamm in Berlijn. Ik op schoenen. Ids op klompen… Doch mar gewoan, dat is bêst genoch.
Maar hoe gewoon is het om een natuurtalent te zijn, dat bij de natuur zelf in de leer is geweest?De idealen van het modernisme waren ooit verwoord in de hoogdravende taal van manifesten en nieuwe wereldbeelden. Bij Ids Willemsma wordt dat grote verhaal teruggebracht tot het alledaagse ritme van het leven in de natuur. Wie over de kunst van Ids wil spreken, kan over de mens Ids niet zwijgen. Hij zal het ook moeten hebben over de kippen en eenden die leven op zijn erf. Over zijn hond die hem vergezelt als zijn trouwste kameraad. Het is alsof Ids van begin af aan – zelfs nog voordat hij kunstenaar werd – op kleine schaal de eenheid van kunst en leven heeft ervaren en geleefd. Ook dat maakt deel uit van zijn mythe.
Zo werd Ids werd een naam die op zichzelf kan staan, zoals dat hoort bij mythes. Wat Abe was voor het voetballen, is Ids voor de moderne kunst. Maar wel met één verschil. Ids is wereldberoemd geworden in Friesland.
(Fragment uit: De mythe van Ids. Tekst bij de catalogus van de tentoonstelling IDS in OBE, Leeuwarden)
