Een kunstverzamelaar hanteert een andere wijze van ordenen dan in een museum gebruikelijk is. Een verzamelaar ordent op zijn gevoel. Hij zoekt contrasten en overeenkomsten, al dan niet verborgen verbanden, die niet zozeer door de kusthistorie worden aangedragen als wel door zijn eigen intuïtie worden aangevoeld op grond van een intensieve omgang met het verzamelobject als zodanig. (…)

Cora de Vries was als verzamelaar ook nog eens galeriehoudster. Veel vooraanstaande galeriehouders zijn of waren zelf ook verwoede verzamelaars, die ook oog hadden voor het publieke belang. Niet zelden schonken zij hun collectie of delen daarvan aan musea. 

Wat is de wijze van ordening die daaruit valt af te lezen? Neigt die ordening meer naar een persoonlijke of zelfs eigenzinnige systematiek of is er eerder sprake van een museale of kunsthistorische samenhang? Anders gezegd, is de kunstcollectie van Collection d’art vooral op te vatten als de weerspiegeling van het innerlijk leven van Cora de Vries, zoals Susan Sontag in de ogenschijnlijke wanorde van een uitgestalde verzameling een weerspiegeling zag van de fijngevoeligheid en sensualiteit van de verzamelaar? Of is het juist andersom, toont deze collectie veeleer de sporen van de tijd op een bijna afstandelijke en meer museale wijze? 

Naar het antwoord op die vraag ben ik op zoek gegaan. Daarbij heb ik het idee dat een kunstverzameling de tijd weerspiegelt, waarin zij bijeen is gebracht, als vertrekpunt genomen. Maar ik zal ook de fascinatie voor verzamelen op zichzelf tegen het licht houden. Wat gebeurt er tijdens het ordenen en herordenen van kunstwerken?

(fragment uit mijn tekst: De tijd van Collection d’Art)