Niet alleen de aftocht van het christendom, maar ook de opkomst van de publieke religie heeft het rouwen veranderd. Zo ontstonden nieuwe mythes rondom het rouwen. Wat betekent dit voor de psychiatrie die onderscheid maakt tussen rouw en depressie? Naar die vraag gaat de auteur op zoek. Freud, Vestdijk en Camus wijzen hem hierbij de weg met hun gedachten over het christendom, rouw, depressie en opstandigheid. Maar ook de ervaringen die hij zelf opdeed, onder meer in zijn psychose na zijn vroege afscheid van het geloof en daarna in zijn eigen depressies. Maar ook in de rouw na de dood van zijn geliefde die hem opnieuw deed verlangen naar een vorm van transcendentie. Het coronavirus bracht andermaal gevoelens van rouw teweeg, maar ook een hernieuwde verbondenheid met alles. Zou het mogelijk zijn om rouw en melancholie in een ander format te gaan zien? Meer ecologisch, als deel van een golfslag in een veel groter geheel. Zo werd het christendom als rouwproces de bottomline voor een essay over somberheid in sombere tijden.

Huub Mous (1947) is kunsthistoricus en publicist. Hij publiceerde over diverse onderwerpen op het terrein van beeldende kunst, literatuur, filosofie en psychiatrie. Terugkerend thema daarbij is de snelle secularisatie en de gevolgen daarvan. Sinds 2006 schrijft hij dagelijks een weblog op zijn internetsite (www.huubmous. nl).