Simone Scheffer gisterochtend in de studio van Omrop Fryslân.

‘Een boek is een huis waar je een tijd in gewoond hebt.’ Die woorden van Oek de Jong kwamen gisteren in mij op toen ik op weg was naar de studio van Omrop Fryslân. Ik moest daar zijn voor een gesprek met Simone Scheffer over mijn boek Het virus van de melancholie.

Als je een boek schrijft, dan woon je erin. Maar als het boek er eenmaal is, dan kost het moeite om dat huis weer binnen te gaan. Toch moest dat gisteren gebeuren. Ik besloot te gaan lopen, vijf kwartier vanaf mijn huis naar de studio. Onderwijl kwamen allerlei herinneringen in mij op. De laatste keer dat ik in deze studio moest zijn was nog in februari j.l. vlak voor de uitbraak van de corona-crisis.

In de corona-maanden ben ik weer gaan wandelen, zoals ik ook deed in de maanden van mijn rouw. Daar ging het gesprek in de studio ook steeds meer over: de overeenkomsten tussen de tijd van rouw en de tijd van corona. Zoals de rouw – als het goed is – uiteindelijk voorbijgaat, zo zullen we ook deze corona-tijd eens achter ons laten.

Ik was een half uur te vroeg in de studio. Dat kwam niet door mij maar door Simone Scheffer, die zich vergist had in de klok. Dit bleek a blessing in disguise te zijn. Het uitvoerige voorgesprek met haar leidde ertoe dat het interview direct terzake kon komen. Simone had zich uitstekend voorbereid en heel wat aantekeningen gemaakt. Ze stelde de juiste vragen en alles wat vooraf ver weg had geleken kwam opeens weer dichtbij.

Toen ik de studio uit zou lopen, zat er een man te wachten in de hal. ‘Mooi gesprek!’ riep hij mij na. Hij had het kennelijk kunnen horen. Ik bedankte hem en stapte naar buiten. De koude ochtend in. Walking on Sunday. Op weg voor een lange wandeling naar huis.

Het interview is HIER te beluisteren (vanaf: 13 minuten)