Dit is de foto die ik heb laten afdrukken op de achterflap van mijn boek Het virus van melancholie. Hij is vorig jaar genomen op het strand van Terschelling. Keurige foto, niets op aan te merken. Geheel volgens de richtlijnen van het schrijversportret, die ik beschreven heb ik in mijn blog Leek ik maar een beetje op Camus. Dat was het blog dat Kees ’t Hart in ’t verkeerde keelgat schoot en waar hij uiteindelijk heel boos over is geworden. Hij vond mij rancuneus, schreef hij:
‘Ik werd er in ieder geval somber en verdrietig van, ja ook plaatsvervangend. Al die rancune over beroemdheid…’
Tja, ik dacht dat ik toch behoorlijk de spot met mijzelf had gedreven, zelfs met dat filmpje van Kees van Kooten over het schrijven in eigen beheer. Maar mijn zelfspot wordt helaas niet altijd begrepen. Kees denkt dat ik rancuneus ben tegenover hem omdat ik zelf nooit een beroemde schrijver ben geworden. Wie heeft ooit gezegd dat dit er nooit meer van zal komen? Want .. houdt u vast….er komen andere tijden! Gisteren kreeg ik een mailtje van Tresoar:
‘Foar Tresoar bin ik dwaande om wat mear skriuwersbiografyen op Sirkwy te meitsjen, ûnder oare dy fan jo. (…) Is it ek mooglik om in foto mei te stjoeren? In foto op Tresoar meitsje litte, kin no foarearst (om corona) ek net. Alfêst betanke foar de muoite.‘
Nou zeg. Het moet niet gekker worden! Ik ben nou in Fryske skriuwer, no.
Sjoch: hjirre!
Op 8 mei is het 55 jaar geleden dat mijn Friese vader, Durk Manus Mous, overleed. Wat zou hij gedacht hebben als hij hoorde dat die enige, onhandige zoon van hem – nog stamhouder ook ! – die nooit wat van zijn Friese roots wilde weten, nog eens zou eindigen als een Fryske skriuwer. En dat in it heitelân!
Ja, Pa, ik weet het, ik ben de woorden van Paulus nog niet vergeten: ‘Als ik zal roemen, zal ik roemen op zijn zwakheden.’ Maar nu even niet. Nogmaals, er komen andere tijden!
PS: Ik heb nog gedacht om dit ook nog even aan Kees ’t Hart te laten weten. Maar ik laat het maar zo. Ik zit nu even helemaal in mijn eigen literaire bubble.