De ene droom na de andere vannacht. Teveel om op te noemen. Eén droom is me bijgebleven. Ik was aan het wandelen in Bilgaard, de noordelijke stadswijk van Leeuwarden met galerijflats uit de jaren zestig, de tijd van de wederopbouw toen hoogbouw de oplossing leek te zijn voor de snelle groei van het aantal inwoners van de stad. Er werd daar flink gerenoveerd. De meeste flats werden afgebroken om plaats te maken voor futuristisch ogende woningbouw. Ik verbaasde me over de experimentele parkaanleg, waarbij tropische speelstrandjes met cipressen en palmbomen werden afgewisseld door afwerkplekken voor straatprostituees en heroïneverslaafden. De politie keek toe hoe vrouwen werden opgepikt. Ook pooiers en drugsdealers hielden zich op in de buurt. Het was nog vroeg. In de takken van de bomen zaten vogels, roerloos en met opgezette veertjes in de kille ochtendbries. De lauwe geur van natte kranten vermengde zich met de tinteling van het naderende hoogseizoen. Ik realiseerde me opeens dat ik in de toekomst liep.

Ik kwam een oud-geliefde tegen op straat. We dronken een kop koffie in de snackbar naast Albert Heijn, bij het begin van de Bilgaard-pasage. Even leek alles als voorheen. Toen zei ik iets verkeerds en het was weer als vanouds. Er ontplofte iets. Geen mijnenveld, maar een munitiedepot. De ravage was enorm. “Dit moet stoppen,” zei ze. Maar dat had ik al eens eerder gehoord. Verwonderd keek ik om me heen.

Dit was niet Bilgaard, maar een gereconstrueerde kopie daarvan die als trekpleister diende voor toeristen uit de hele wereld. Japanners liepen in ganzenpas over de paden in het groen. Als ze stilstonden werd er druk gefotografeerd. Het geklik van de camera’s deed me aan het geluid van krekels denken. Het was voorjaar en zondagochtend bovendien. In het gazon tussen twee grote flats was een stel Pakistanen in smetteloos witte kleding cricket aan het spelen. Een oud mannetje dat daar elke dag naar stond te kijken sprak me aan. Hij wist alles van cricket. Pakistan is een groot cricketland met veel uitzonderlijk getalenteerde spelers, zo liet hij me weten. Een probleem is echter de discipline en de daarmee gepaard gaande erectieproblemen. Hierdoor is het Pakistaanse team in staat geweldige prestaties neer te zetten, maar de andere dag ver onder hun niveau te spelen. Cricket is oorlog, hoorde ik hem nog zeggen. Een straaljager vloog over en stortte neer in de verte. Mijn mobiele telefoon begon te trillen.’ Ik zag dat het een goed bekende was die belde. ‘Hallo, wat is er?’ vroeg ik. Maar het bleef stil. Ik hield mijn adem in en door een kier in mijn hart sloop weemoed naar binnen.