Ik weet het, gezondheid is een gave en daar mag je niet mee spotten. Maar dat doe ik ook niet. Ik ben bloedserieus. En trouwens, waar zou ik me nog druk om maken? Mijn korte-termijngeheugen wordt al wat minder. De gewrichten worden wat stram. Ik word stilaan doof en heb al enige tijd een gehoorapparaat. Maar mijn steunkousen zijn net vernieuwd en staan weer strak om de kuiten. Ik neem mijn pilletjes elke dag en ik ben nog niet van plan om onderzeil te gaan. Het beetje talent dat ik heb zal toch ooit eens wereldwijd erkenning moeten vinden. Nee, doemdenken is mij compleet vreemd. Ik ga tot het gaatje.
Read my lips. Ik ben een aanstormend talent van drie-en-zeventig dat wat laat op gang is gekomen. Mijn gewrichten worden wat stroever, maar de geest is nog altijd helder. Mijn gevoelsleven breekt eindelijk open, het verstand kan overal bij. Dit kan alleen maar beter worden. Op de rand van het graf zal ik op de top van de Olympus staan. Het visioen dat ooit in mijn brein werd geplant is er nog steeds. Ik haat het kabaal en het zonlicht van de middag en hou van de stilte van de invallende schemering. En al wordt mijn oude lijf stram en rimpelig, ik omarm de schoonheid van het ouder worden.
Hello darkness my old friend, I come to talk with you again…