Op 20 april 2006 begon ik met dit blog. Ik schreef toen: Ik log dus ik besta. Vannacht kon ik niet slapen. Het was weer eens zover. Ik dacht, nu is het mooi geweest. Niet dat ik moe ben of me ongelukkig voel. Ik voel me kiplekker, maar met ingang van vandaag wilde ik stoppen ik met dit blog. Al een tijdje heb ik het gevoel dat de formule wat sleets aan het worden is. En stoppen moet je nooit te laat doen. Mijn beslissing was definitief en onomkeerbaar. Alleen mijn eigen bestaan zou verder gaan. In de echte wereld. Eén op één. Ik ben wel eens vaker gestopt, ik weet het. Maar nu was het menens. Het was ook niet dat ik spijt had van al die jaren in de virtuele wereld. Integendeel. Al mijn blogs uit het verleden zouden gewoon online blijven. Zo bleef mijn digitale alter-ego dan toch nog een beetje bestaan in het verleden, in die wonderlijke wereld van het world wide web. In gedachten schreef ik mijn afscheidsblog. Iedereen die mij dagelijks had gevolgd, of zo nu en dan…. iedereen die ooit reageerde met welke woorden dan ook… bedankte ik van harte. Adieu, à Dieu, schreef ik. Het is aan God wanneer wij elkaar zouden weerzien. Ik zou jullie heel erg missen, dat wist ik nu al. Maar wat mijzelf betreft was er één troost. Aan alles komt een eind, maar elk einde is ook een nieuw begin.

Maar als zo vaak, ik ben gewoon weer doorgegaan. Waarom zou ik ook stoppen, dacht ik….. Did you ever go clear?