De middag is voor de honden en de barbaren, zeiden ze vroeger in Rome. Dan doe je dus niks. Je zorgt er in ieder geval voor dat je niet de straat op gaat. Je zoekt een hangmat, een divan of een luie stoel. Hoe dan ook, je valt in slaap. De siësta is heilig in de landen rondom de Middellandse Zee. Tenminste, dat heb ik altijd zo gedacht. In de praktijk blijkt de siësta voornamelijk in Spanje te bestaan. Zelf in het naburige Portugal wordt er nauwelijks aan gedaan. Door Europese regelgeving is tegenwoordig de siësta ook in Spanje onder druk komen te staan. Europa maakt ons allemaal gelijk, dus blijven veel winkels open ook in Pamplona, als de zon hoog aan de hemel staat.

The sun also rises….

We schrijven 17 juli 1965. Op de camping in Pamplona is het 38 graden in de schaduw. Mijn vader en moeder zijn beiden in de stoel in slaap gevallen. Er wordt gesnurkt. De foto toont een moment van diepe rust. Er waren weinig mensen op de camping, weet ik nog. Hij lag ook een beetje achteraf, aan de rand van een sportpark, maar wel redelijk dicht bij het centrum van de stad. Tien dagen daarvoor was het feest van San Fermin gevierd, met de beroemde stormloop van de stieren door de smalle straten van de stad. In veel etalages hingen foto’s. Halsbrekende toeren van overmoedige jonge mannen. Het testosteron dat een uitweg zoekt in een van de meest gewelddadige rituelen die er in Spanje bestaan.

Pamplona ligt op de route naar Santiago de Compostela. In 2004 was ik even terug terug in Pamplona, als tussenstop tijdens een busreis naar Santiago. In mijn koffer zat dan het boek The sun also rises van Ernest Hemingway. Ik wilde die streek opnieuw zien, het bergachtige decor, de plekken waar Chanson de Roland is ontstaan. De terrassen waar Hemmingway heeft gezeten, maar vooral ook de camping waar mijn ouders in slaap waren gevallen. Ik had maar een paar uur de tijd. Helaas kon ik de camping zo gauw niet meer vinden. The sun also rises van Hemmingway bood me een schrale troost.

‘I was a little ashamed, and regretted that I was such a rotten Catholic, but realized there was nothing I could do about it, at least for a while, and maybe never, but that anyway it was a grand religion, and I only wished I felt religious and maybe I would the next time….’