Om redenen die ik niet kan analyseren, laat staan dat ik ze begrijp, hoor ik de laatste tijd mensen in mijn omgeving vaak zeggen dat ik me anders gedraag dan anders. Ik zou iets uitstralen alsof ik een oude boom ben die opeens in bloei staat. Alsof ik plotseling gegrepen ben door een wenkend perspectief.
Nu heb ik nooit geweten wat een wenkend perspectief precies inhoudt. Als ik daaraan denk zie ik een ideaalbeeld voor me, maar dan heel ver aan de horizon. De weg ernaartoe is bezaaid met obstakels en voert langs diepe ravijnen. Helemaal aan het eind van die omhoog voerende kronkelweg staat bovenop een berg een vrouw die mij bemoedigend gebaart haar te volgen naar de jaren die mij nog resten. Dat is de tijd die er nu nog niet is en waarvan ik alleen maar kan dromen.
Hoe zit het dan met mijn dromen? Vannacht had ik meerdere dromen, maar de meeste glipten weer weg. Eén staat me nog helder voor ogen. Ik moest een manifestatie organiseren waarvoor veel geld beschikbaar was. De opdracht was eerst aan iemand anders verstrekt, maar die had afgehaakt vanwege privé-omstandigheden. Probleem: er waren nog maar drie maanden te gaan en vrijwel alles moest nog gebeuren. Er werd gedacht aan een soort wereldtentoonstelling met producten uit vele landen. Bij de centrale presentatie in het FEC in Leeuwarden zou speciale aandacht worden besteed aan Belgisch pluimvee.
Ik aarzelde of ik de opdracht wel aan zou nemen. Je moet nooit nee zeggen, heb ik altijd geleerd. Er werd zware druk op mij uitgeoefend. Diep in mijn hart wist ik, dat dit een onmogelijke opgave zou worden, maar uiteindelijk had ik de moed niet om nee te zeggen. De droom eindigde met een bestuursvergadering die ik bij mocht wonen. Sybrand van Haersma Buma, de burgervader van Leeuwarden, was voorzitter. Hij sprak wijze woorden die ik me helaas niet meer kan herinneren.
In deze donkere decemberdagen komen er heel wat herinneringen bij mij bovendrijven. Ik heb een wonderlijke tijd achter de rug. Zes jaar geleden overkwam mij een van de meest indringende gebeurtenissen in mijn leven: de schipbreuk van mijn toekomstperspectief. Alles wat ik dacht dat ik in mijn leven nog voor de boeg had was opeens achter de horizon verdwenen. Daarvoor is een nieuw perspectief in de plaats gekomen, een ‘wenkend perspectief’ inderdaad. Ik ben weer vooruit gaan kijken in plaats van achterom. Ik weet niet hoe ik het zeggen moet, dus zeg ik het maar niet. Hoewel…. Ik weet het... I talk too much.
Mijn moeder zei altijd: ‘Wij gaan de goede tijd tegemoet.’ Als kind vond ik dat wat overdreven, maar ik ben die woorden nooit vergeten. Mijn moeder had meer van die staande uitdrukkingen. ‘Wie met mij op pad is, reist altijd met de zon.’ Ook zoiets, zwaar overdreven natuurlijk. En toch had ze ergens gelijk. Wie goed doet, goed ontmoet.
Sorry mensen, voor de cliché’s vandaag, maar mag ik ook eens een keer. Het zonnetje in huis, dat ben ik nooit geweest. Sterker nog, ik ben mezelf niet of nooit geweest. En nu… je wilt het niet geloven… Het regent zonnestralen….!
Ik prik de dagen van dagen van december op mijn hoed. Maar ik heb geen last meer van muizenissen die nesten maken in mijn baard. Straks spuit er weer een vuurpijl de hemel in. Matthijs van Nieuwkerk is al begonnen met oliebollen bakken. Al wordt de Top 2000 nooit meer wat het ooit is geweest… dondert niet. We zullen doorgaan! Tot we in Top Pop zijn!
Hoog tijd voor wat fijne flutmuziek.