Op bovenstaande foto is het 17 maart 2016. Bijna zeven jaar geleden alweer. Die dag mocht ik mijn boek De Fries die in de toekomst sprong presenteren in de Gysbert Japicxzaal in Tresoar in Leeuwarden. Over drie weken is het weer zover. Althans, als genoeg mensen zich aanmelden voor de presentatie van mijn nieuwe boek Het algoritme van de waan. Het loopt nog niet echt storm met de aanmeldingen, dus er moet nog heel wat gebeuren. Als ik bovenstaande foto zie, realiseer ik mij dat een aantal mensen in de zaal niet meer in het land der levenden is. Zo gaat dat met de tijd als je in de toekomst springt. Le temps prend son temps.
In 2016 stond alles nog in het teken van de manifestatie Leeuwarden Culturele Hoofdstad 2018. Vandaar dat ik mijn boek aanbood aan Oeds Westerhof, die destijds belast was met de organisatie van dit project. Hij hield een gloedvol betoog over mijn nieuwe boek met tal van kritische noten. Zie mijn blog De speech van Oeds Westerhof. Asing Walthaus schreef destijds in de Leeuwarder Courant dat deze boekpresentatie op hem was overgekomen als een reünie van de jaren negentig. Als mensen over ‘een reünie’ gaan spreken, moet je oppassen want meestal bedoelen ze dan zoiets als ‘De ouwe lullen waren weer even bij elkaar.’ Aan Asing Walthaus heb ik ooit in blog gewijd met de gedenkwaardige titel Asing Walthaus is een lul. Zoiets kun je maar een keer doen in je leven, want het zal je altijd worden nagedragen. En terecht, zeker als een ouwe lul dat beweert. Inmiddels zijn we weer zeven jaar ouder met zijn allen, voorzover we nog in leven zijn. En ik ben alweer drie boeken verder. Hopelijk zien de ouwe lullen elkaar terug op 28 februari a.s.. Want dan is het weer ouwe lullen krentenbrood.
