Co Westerik, Platenspeler

Gisteren had ik weer zo’n dag. Een niksdag. Niks kwam uit mijn handen. Dat gevoel van nikserigheid was voor mij de aanleiding om veel weg te gooien. Dingen die ik geschreven heb, woorden woorden woorden….Er klopt iets niet in veel van wat ik schrijf. Toch zal ik doorgaan met het achter elkaar zetten van woorden… en liefst in de juiste volgorde. Wat kan ik anders ? Er is iets wat de gedachte in leven houdt dat alles ooit weer goed komt. Niet dat daar enige reden toe is. Want laten we wel wezen, het is een puinbak. Niet alleen in de wereld, maar ook letterlijk om mij heen. Niets ligt op zijn plaats. Ik heb er een grote rotzooi van gemaakt. Van nature ben ik verstrooid. ‘Een verwaaid nest,’ zo werd. mijn moeder vroeger genoemd. In wezen ben ik dat ook. Er is voortdurend chaos in mijn hoofd en ik zie van alles over het hoofd. Vooral kleine dingen. Ik hou van grote lijnen en haat de details.

Een verwaaid nest, de vogels weten daar alles van. Verwaaide gedachten, daar weet ik ook alles van.  Ik kan de dingen redelijk onthouden, maar vergeten kan ik slecht. Vergeten doet pijn, zoals elk afscheid pijn doet, zelfs het afscheid van de winter. Het wordt tijd om de rotzooi op te ruimen en mijn werkkamer weer op orde te brengen. Al tijden heb ik daar niets aan gedaan. Overal slingeren boeken in het rond. Het is koud en de winter weet van geen wijken. Toch bloeien er al weer sneeuwklokjes in de tuin. Overal op de gekste plekken. Ik zag een winterkoninkje en hoorde iets wat daar op leek. Zeker weten doe ik dat niet, want ik heb daar geen verstand van. Ook de natuur is verstrooid, maar gelukkig niet vergeetachtig. Evenals het hart kent de natuur wegen die het verstand niet kent. En die ben ik niet vergeten. Dat kan ik niet. Gelukkig maar.