Kapel Sint Ignatiuscollege. Boven: begin jaren zestig. Beneden: huidige situatie

Vreemde droom vannacht. Ik bevond me in een grote  ruimte die veel weg had van een voormalige kapel. De muren waren van een zacht soort grijze zandsteen. Het was niet helemaal duidelijk wat de huidige functie van de ruimte nu eigenlijk was. Het leek er op dat er kunsttentoonstellingen werden georganiseerd. Maar er waren ook restanten te zien die nog altijd duidden op liturgische activiteiten. Bij de ingang stond een gigantische kaars die brandde en op de preekstoel lag een opengeslagen bijbel. In de hoge glas-in-loodramen rondom in de muur waren taferelen te zien van hedendaagse beroepen: een computerprogrammeur, een hypnotherapeut, een veranderingsmanager en een communicatiedeskundige.

In een donkere hoek aan het eind was een stel jongens bezig met een computergame. Het ging er heftig aan toe. Er werd gescholden. Dit is vloeken in de kerk, zo dacht ik nog bij mijzelf. Op de plek, waar ooit het altaar was, stond een groot ‘Heilig Hart beeld’, eveneens uitgevoerd in een zacht soort grijze zandsteen. Het bleek tegelijk een tabernakel te zijn, want er zat een deurtje in dat open kon. Een uitgestoken hand fungeerde als deurknop. Toen ik die hand vastpakte brak hij af. Ik probeerde het deurtje alsnog te openen, met als gevolg dat het hele beeld onder mijn ogen verpulverde en in elkaar stortte. Tegelijk stak er een vreemde bries op in de ruimte. Ik zag dat er een windvlaag naar binnen kwam, dwars door de glas-in-loodramen die kleine gaten bleken te hebben.

De wind voelde zwoel aan. Langzaam ging het harder waaien, zodat de ramen begonnen te trillen. Op dat moment was ik naakt en kreeg ik een erectie. Ik stortte mij op de dichtstbijzijnde muur en priemde mijn lans van vlees in de zachte, grijze zandsteen. Ik huiverde. De ruimte om me heen smolt weg in een vloeibaar universum. Dode bladeren dwarrelden om mijn hoofd. Het wordt herfst, dacht ik. De zomer is voorgoed voorbij.