Dammelaan, Leeuwarden. Gisterochtend in een druilerige regenbui

Op een meer dan manshoog cilindervormig basement verheft zich een constructie van metalen vormen, die – aan elkaar gelast of gehaakt en ogenschijnlijk in wankel evenwicht – zich als een grillig lijnenspel aftekenen tegen de lucht. Auke de Vries maakte het in 1992 in opdracht van de CHN, de Christelijke Hogeschool Nederland die nieuwbouw pleegde in Leeuwarden. Het beeld imponeert niet alleen door zijn formaat, maar vooral door zijn eigenzinnige en kwetsbare aanwezigheid. Het is een virtuoos gebaar in de ruimte, een gedicht van staal in de solide en geordende omgeving van het grote scholencomplex. Het markeert niet alleen de entree van het gebouw, maar ook het aanzien van de hele omgeving. De schakeling van grillige vormen lijkt op het eerste gezicht als vanzelf te zijn ontstaan. Het oogt eerder als resultaat van geknutsel dan van een planmatige constructie, bijna alsof iemand gedachteloos met wat paperclips heeft zitten spelen. Maar deze ogenschijnlijk toevallige vormentaal heeft zijn eigen grammatica. De onmogelijke constructie blijkt op eenzame hoogte zijn natuurlijke balans te hebben gevonden. Soms hangt alles stil. Soms wiegen de uiteinden zachtjes in de wind. Het beeld kan zijn omgeving aan. Het is niet alleen perfect van schaal, ook de afzonderlijke delen vormen met elkaar een afgewogen vormenspel dat uit wisselende gezichtspunten steeds andere gedaanten aanneemt.