Ooit heb ik wel eens boeken verbrand, dagboeken van mezelf, als een soort rituele vorm van demon-uitdrijving. Waarom schrijven mensen eigenlijk dagboeken? Waarom schrijf ik dit weblog? Het dagelijks neerschrijven wat er in je geest omgaat is een wonderlijke vorm van exorcisme en daarnaast een investering voor de oude dag. Herinneringen worden vastgelegd voor later als het verval van de geest gaat toeslaan. De chaos waar je zo bang voor was, smelt weg als sneeuw voor de zon, als je beseft dat de diepste logica van de wereld, het geheim dat je altijd hebt gezocht, nooit iets anders is geweest dan het spoor dat je al dwalend achter je laat.

Jorge Luis Borges schreef in 1941 zijn boek De bibliotheek van Babel. In die bibliotheek moet ergens een boek op een plank staan, waar alles in te lezen staat, hoe alles zo gekomen is en hoe het verder zal gaan, ook met dat ene boek in de Bibliotheek van Babel waar alles in te lezen staat. Anders gezegd, de immense uitgestrektheid van een verzameling ogenschijnlijk zinloze teksten – die ik zelf op dit weblog dagelijks aanvul met nog meer zinloze teksten  – heeft deepdown een betekenis. 

Maar hoe vind ik die? Hoe kom ik bij de steen der wijzen? Waar is die ene mystieke, paradoxale, onverwoordbare, grondeloze grondstructuur die de tijd en de geschiedenis te boven en te buiten gaat en waar ik mijn leven lang al naar op zoek ben. Ik ben een zoeker, maar ik vind niets. Wie vond ooit door te zoeken? Misschien moet ik daar eens mee ophouden. Misschien is alles er al wat ik zoek, maar ga ik er steeds weer aan voorbij. Al was het maar omdat ik nog altijd geloof in boekenwijsheid, en ik het in al die jaren verleerd ben om naar de vogels te luisteren. Boekenwijsheid is niets voor vogels. Ze vliegen heen en weer, God mag weten waarheen en waarvoor. Vandaag heb ik niets te zeggen, en waarom zeg ik dat dan? Nu even niets…

Stilte. Klap. Opname. Actie….