Hoewel ik alles bij elkaar al zo’n tien boeken het licht heb laten zien, weet ik nog altijd niet of ik een schrijver ben. Wanneer ben je trouwens een schrijver? Ik denk als anderen je zo gaan noemen. Zeker is dat een van de vervelende dingen van het schrijverschap is dat je een slechte recensie krijgt op een boek. Ook dat is me inmiddels al eens overkomen. Het bezorgde mij een paar slapeloze nachten. Hoe had dit kunnen gebeuren? Ik leerde toen dat je een slechte recensie gewoon terzijde moet leggen en de bladzijde moet omslaan. Turn the page. Moedig voorwaarts, op weg naar het volgende boek.

Maar wat moet je doen met een goede recensie? Ook dat is me al eens eerder overkomen. Ook een goede recensie -zo leerde ik toen – moet je eigenlijk gewoon negeren. Ga die recensie in ieder geval niet tien keer overlezen. Leg hem weg. Kijk er niet meer naar om. Turn the page. Vervolg je weg, op weg naar de eeuwige roem. Maar zie niet achterom. Gisteren overkwam het me weer. Een goede recensie…

Here I am, on the road again
There I am, up on the stage
There I go playin’ the star again
There I go, turn the page

***

Een psychoanalyse van het Heitelân

Verslag van de boekpresentatie van ‘De Friese spagaat’

Door Hein Jaap Hilarides –

Vrijdag 25 oktober werd in de Steateseal van het provinsjehûs het boek De Friese spagaat van Huus Mous gepresenteerd. De plek had niet passender gekozen kunnen worden. De besluiten waar de publicist en kunstcriticus graag kritiek op levert worden hier genomen. Of beter, juist níet genomen. Want dat ziet Mous als het grootste probleem van de politiek: dat politici niet durven te kiezen. Ja, als er één plaats is in Friesland waar het thema van het boek in de loop van de lange Friese geschiedenis vaak is besproken, dan is het wel de Steateseal.

Mous heeft een rijk palet aan stijlen en gaat soms vol op het kerkorgel en dan trekt hij alle registers open

Het thema van het boek ‘is de spagaat tussen verleden en toekomst, tussen stad en platteland, tussen globalisering en regionalisering, kortom: tussen vooruitgang en het behoud van eigen identiteit.’ De Friese spagaat is niet alleen een probleem van de politiek, maar ook van de Friese gemeenschap als geheel. Als een psychoanalyticus benadert Mous zijn onderwerp. Hij doet verslag van zijn bevindingen via persoonlijke ontboezemingen, scherpe analyses, treffende voorbeelden, persoonlijke afrekeningen, prachtige biografieën van bekende Friezen, filosofische overpeinzingen en genadeloze kritiek.

Huub Mous heeft een rijk palet aan stijlen en gaat soms vol op het kerkorgel en dan trekt hij alle registers open. Niet een, maar alle Friese (gereformeerde) kerken en kerkjes vult hij met de tonen van bazuin, trompet, fagot en Vox Humana. Af en toe laat Mous de pijpen fluiten en regelmatig laat hij meer pijpen spreken terwijl hij maar een toets indrukt. Maar soms wordt de kerk muisstil omdat de schrijver met een grafrede een gevoelige snaar weet te raken. Het boek leest als een trein en verveelt geen moment, zoals ook een goede preek ons tot luisteren dwingt.

Lees verder: de site van De Moanne